حضرت
نوح علیه السلام در آن طوفان سخت و عجیب هنگام سوار شدن بر کشتى و حرکت
روى امواج کوه پیکر آب که هر لحظه با خطرات فراوانى روبرو بود براى رسیدن
به سر منزل مقصود و پیروزى بر مشکلات به یاران خود دستور مى دهد که در
هنگام حرکت و در موقع توقف کشتى « بسم الله » بگویند ، « وَقَالَ ارْکَبُواْ فِیهَا بِسْمِ اللّهِ مَجْرَاهَا وَمُرْسَاهَا إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ » . سوره هود آیه 41.
و آنها این سفر پر مخاطره را سرانجام با موفقیت و پیروزى پشت سر گذاشتند و با سلامت و برکت از کشتى پیاده شدند چنانکه قرآن مى گوید:
« قِیلَ یَا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلاَمٍ مِّنَّا وَبَرکَاتٍ عَلَیْکَ وَعَلَى أُمَمٍ مِّمَّن مَّعَکَ ... » سوره هود آیه 48.و نیز سلیمان در نامه اى که به ملکه سبا مى نویسد سر آغاز آن را
« بسم الله » قرار مى دهد .
« إِنَّهُ مِن سُلَیْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ » سوره نمل آیه 30.
و
باز روى همین اصل ، تمام سوره هاى قرآن با بسم الله آغاز مى شود تا هدف
اصلى که همان هدایت و سوق بشر به سعادت است از آغاز تا انجام با موفقیت و
پیروزى و بدون شکست انجام شود.
تنها سوره توبه است که
« بسم الله »
در آغاز آن نمى بینیم چرا که سوره توبه با اعلان جنگ به جنایتکاران مکه و
پیمانشکنان آغاز شده ، و اعلام جنگ با توصیف خداوند به رحمان و رحیم
سازگار نیست .
منبع: تفسیر نمونه ، جلد1، صفحه۱۵