چشمه ی نور
چشمه ی نور قرآن و معارف اهل بیت علیهم السلامچشمه ی نور
چشمه ی نور قرآن و معارف اهل بیت علیهم السلامدر محضر مفسر بزرگوار حضرت آیت الله جوادی آملی - ۲
بهترین راه براى قرائت همراه با ادراک و فهم
قرآن این است که انسان همراه با قرائت سور قرآنى، معانى آن را در ذهن و
نظر قرار دهد، و با هر آیهٔ در درون و نهاد خود گفتگو نماید، در آیهٔ عذاب
از خداوند طلب مغفرت و در آیهٔ رحمت از خداى سبحان طلب گذشت کند و بشیر
بودن و نذیر بودن خداوند در آیات را مشاهده نماید و از هر مطلبى که قرآن
افاده مى‌نماید نکتهٔ علمى مربوط به آن را برداشت نماید.
در هنگام
تلاوت قرآن با زبان، کلمات از راه گوش به سمع انسان مى‌رسد که معناى آن
نیز باید به دل و جان نفوذ کند و اگر دل بسته باشد، معنا به آن نفوذ
نمى‌نماید، قرآن کریم در این مورد مى‌فرماید: «أفلا یَتَدبّرونَ القرآن
أم على قلوبٍ اقفالها»(1) آیا در قرآن تدبر نمى‌کنند یا بر دلها قفلهایى
نهاده شده است؟ و در آیهٔ دیگر مى‌فرماید: «کلاّ بل رانَ على قلوبهم ما
کانوا یکسبون»(2) یعنى؛ بر قلب‌هاى آنها با آنچه کسب کرده‌اند زنگار
نشسته است.
گناه، غفلت و علائق به دنیا، دل را قفل مى‌کند و مى‌بندد و
معارف قرآنى در این قلب‌ها نفوذ نمى‌کند و انسان باید از راه باز کردن دل
و زدودن «رین» و «چرک» از آن، زمینهٔ نفوذ معنا را به جان خود فراهم آورد.
چون این زمینه فراهم شود تلاوت آیات قرآن موجب لذّت مى‌شود. فرد با ورود
به هر آیه‌اى اگر مشتمل بر خیرات، معرفت، علم و مانند آن باشد، مضمون آن
را مسألت مى‌کند و اگر ناظر به عذاب و مانند آن باشد نجات از آن را از
خداوند طلب مى‌نماید.
(1) سورهٔ محمّد، آیهٔ 24.
(2) سورهٔ مطففین، آیهٔ ۱۴
